Ontsnapt aan terroristische aanslagen in Bombay

9/11 van Mumbai
Wat een drama voltrekt zich momenteel in Mumbai. Een uitgekiende terroristische operatie op elf verschillende toeristische hotspots in de stad.
Wat een achterlijke zinloosheid. Wat verschrikkelijk voor de slachtoffers, voor de inwoners van Mumbai en voor India.
En aan de andere kant wat een ongelofelijke mazzel voor Hester en mij. Wij waren in Mumbai ten tijden van de aanslagen.

Door het oog van verschillende naalden
1. Een aanslag op het treinstation CST (ik heb over dit station al geschreven tijdens mijn eerste blog over deze reis) gaat aan onze neus voorbij, omdat er geen treintickets beschikbaar waren. We hebben noodgedwongen een binnenlandse vlucht genomen.
2. Het schijnt dat er in deze trein geschoten is en dat er een Nederlander zwaar gewond is geraakt.
3. We waren door iemand getipt Chai te gaan drinken in het Taj Mahal Hotel. Uitgerekend dat hotel wordt nu (na 24 uur) nog steeds gegijzeld.
4. Daarnaast waren we van plan vandaag de hele dag door te brengen in zuid-mombai. Daar waar de meeste van de aanslagen hebben plaatsgevonden.

Militairen en arrestatieeenheden arriveren in Mumbai
De ochtend na het begin van de terroristische aanslagen arriveren met een binnenlandse vlucht uit het zuiden van India. We zijn van plan de hele dag in Mumbai door te brengen en later die nacht met Lufthansa via Frankfurt naar Amsterdam te vliegen. Bij vertrek worden we ingelicht dat er aanslagen zijn, maar dat deze zich beperken tot het zuiden van de stad. De rest van de stad is veilig en gewoon begaanbaar. Ook de luchthaven zou gewoon in de running zijn. Deze berichtgeving wekt de indruk dat alles onder controle is en dat we ons geen zorgen hoeven te maken voor ons laatste dagje 'hangen en shoppen' in Mumbai.

Eenmaal aangekomen op Mumbai airport geven vliegtuiglading vol militairen en arrestatieeenheden me een hele andere indruk; de strijd is nog lang niet gestreden. Veiligheidsmedewerkers adviseren ons dringend om de airport niet te verlaten. We verklaren ons plan om te gaan 'hangen en shoppen' in Mumbai als volstrekt stompzinnig en besluiten Lufthansa te vragen onze vertrek te vervroegen.

Cabincrew gegijzeld
Na een lange zoektocht in op vinden we een klein kantoortje van Lufthansa, slechts bemenst door twee medewerkers; een manager en zijn backoffice medewerkster Afreen. Het is Afreen die ons vertelt ons dat de eerstvolgende vlucht van lufthansa, de onze, is geannuleerd. De voltallige 'cabincrew' wordt gegijzeld in het Taj Mahal Palace Hotel. pff...
Afreen belooft voor ons een andere maatschappij te zoeken, zodat we toch naar huis kunnen. Maar beloven kan ze niets.

Ons lot in handen van Afreen
Ondertussen staat bij haar de telefoon roodgloeiend, vanwege verontruste passagiers. Afreen raakt behoorlijk gestrest en geirriteerd. Ze scheept de verontruste bellers af met de mededeling, dat zij vanavond naar de luchthaven te komen en dat er dan een oplossing wordt gezocht. Omdat Afreen alle telefoontjes voor laat gaan heeft ze na een uur nog niets voor ons kunnen regelen. En ik besef dat ons lot wat betreft 'stay or go' in handen van Afreen ligt.
Ik suggereer haar manager om meer back office versterking te laten komen. Dit is immers de zeer gerenommeerde Duitse organisatie Lufthansa. Waar blijft de hulp en de duidelijke informatie voorziening?
De manager laat me weten dat er al collega's zijn gebeld, maar zij bang zijn naar de luchthaven te komen.
Tja, daar kan geen bedrijfskunde tegen op.

Afreen zegt dat ik moet gaan zitten. Ze wordt ongetwijfeld nerveus van me. Ik blijf staan, zodat ik zeker weet dat ze van mijn aanwezigheid en haar belofte aan ons bewust is. Ik wil weg uit Bombay, en wel zo snel mogelijk. Waarom zou de luchthaven geen volgend doelwit worden?

Hotels rondom airport vol
Afreen doet echt wel haar best. Ze belt zich een slag in de rondte, maar de telefoonlijnen vallen voortdurend uit, zodat ze niet slagvaardig kan zijn. Na twee uur hebben we nog geen zekerheid. Ik belsluit dat ik alvast een hotel rondom het vliegveld ga boeken, als back up. Helaas . Via een hotelmanager, hoor ik dat alle hotels rondom het vliegveld sinds vanochtend al vol zijn.

Angstige reizigers
Inmiddels druppelen er andere reizigers van Lufthansa het kantoor binnen, die naar huis willen.
Twee Duitse backpacksters (20 jaar) waren vanacht in het bewuste gebied. Op weg naar hun hotel passeerden ze een politiebureau, waar ze naar binnen werden gedirigeerd. Vervolgens werden ze met een aantal andere toeristen gedurenden de gehele nacht opgesloten in de tuin van het politiebureau. Daar ontvingen ze geen enkele andere informatie van de agenten, dat zij vooral niet in het politieburo gezien mochten worden anders zou het buro een doelwit kunnen worden. De jonge Duisters hebben doodsangsten uitgestaan.
Ze willen hun reis die tot einde december zou duren, met onmiddelijke ingang te beeindigen. Helaas kon Afreen niets voor ze doen. Alle passagiers van de geannuleerde nachtvlucht hebben voorrang.
Een Francaise sliep in een hotel in het bewuste gebied. Ze heeft niets gehoord, lekker geslapen. Maar is vanmorgen geschrokken van de berichtgeving. Ze wil naar huis.
Een Zwitser staat op de gang, volstrekt ontredderd. Hij stond letterlijk in een vuurgevecht. Bij het eerste schot dat hij hoorde ging hij uit reflex op de grond liggen. Twee mannen die naast hem stonden bleven staan, maar vielen een paar seconden later op de grond; dood.
Elke reiziger die het kantoor binnenstapt vertelt zijn verhaal, en elke reiziger wil naar huis.
De situatie is angstig. Iedereen vertelt zijn verhaal ontelbare keren en sms-t of belt naar huis. Tussen de ellende door worden er ook grappen gemaakt. Er is een verondenheid. Adressen en telefoonnummers worden uitgewisseld. En we moeten vooral toch eens bij elkaar langsgaan als we in de buurt zijn.

'Gevlucht naar Bahrin'
Na vier uur heeft Afreen voor ons een vlucht gevonden. Met het Indiase Jet Airways vliegen we naar Bahrin. Vanuit daar zullen we op een vlucht naar Frankfurt worden gezet. Het maakt me niet uit waar we naar toe vliegen, zolang we maar uit Bombay weg zijn. Met tickets in de hand rennen we samen met Afreen naar de check in van Jet Airways, in de hoop het vliegtuig nog te kunnen halen.

Op weg naar het vliegtuig treffen we de twee angstige en vooral radeloze Duitse backpacksters aan. Ze weten nog steeds niet wanneer ze naar huis kunnen. Ik hoop dat Lufthansa hen goed opvangt.

Kerstmis in Bahrin
Op het moment van schrijven zit ik al bijna vijf uur op de airport van Bahrin (Verenigde Arabische Emiraten) waar kerstversiering de duty free zone sieren. We hebben het gekkenhuis van Mumbai achter ons gelaten en daarmee ook onze vakantie. Godzijdank is ons niets overkomen. Over een uur gaan we met de Lufthansa vlucht naar Frankfurt en aansluitend naar Amsterdam. En wanneer ik dan na 'de klok rond slapen' weer wakker word, dan hoop ik dat het een droom was, een hele slechte droom.

Bij deze dank ik nogmaals iedereen voor het verzenden van de bezorgde en lieve sms-jes. Fijn dat er zo met ons is meegeleefd.


Voor meer journalistiek verantwoorde verslaglegging over de aanslagen, zie link:
http://www.nu.nl/news/1860106/24/%27Terroristen_komen_uit_Pakistan%27_%28video%29.html

Zelfs een weekje spa levert een cultuurschok

Ayurvedische ontspanning
Mijn vriendin wil naar een Ayurvedic centrum. Dat is één of ander spiritueel medisch kuuroord waar je volgens de traditioneel Indische opvatting een diversiteit aan lichamelijke behandelingen ondergaat om een beter mens te worden.
Dat we naar zo’n oord zouden gaan stond in Nederland al vast. Een paar dagen ontspannen, gezond eten en met elke dag massages in een natuurlijke omgeving van jungle en strand dat vind ik sowieso een goed idee.

Na een paar dagen in het drukke Bombay zijn we in het zuiden van India beland. Daar waar verschillende Ayurveda centra zijn. Met een taxi arriveren we bij het Ayurvedic institute van dr. Franklin. We hebben nog niet gereserveerd. We willen eerst een goede prijsafspraak met dit oord maken. Er zijn verschillende oorden hier, maar volgens verschillende bronnen is dr. Franklin de beste. Het is dokter Franklin zelf, die met ons de intake doet.

Volgevreten Dr Franklin
Dr. Franklin draagt geen witte doktersjas, heeft geen open vriendelijke houding en stelt geen vragen, zoals je bij een dokter zou verwachten. Franklin is een volgevreten geslaagde arrogante Indische zakenman, wie het niets uitmaakt of wij voor hem kiezen of niet. Na een onderhandelingsspel van ruim een uur, hebben we goede deal.

Een grote familie
Al snel volgt de medische intake door dr. Sony. Hij is de schoonzoon van Franklin. Later zal blijken dat verschillende behandelaars familie zijn van Franklin. Dr. Sony gaat op zoek naar ‘mijn probleem’ aan de hand van een flinke checklist. Of ik goed kan slapen, wat ik droom, of ik een trauma heb etc. Mijn antwoorden leiden niet tot een probleem. Ik ben kerngezond. Ik kom hier alleen maar om te relaxen. Dat voelt toch een beetje vreemd met zo’n checklist. Samen met dr. Sony vind ik een lichamelijke klacht; mijn rug. Daar heb ik weleens last van gehad. De laatste klacht dateert alweer uit 2003. Toch is dr. Sony tevreden. Ik krijg deze week een behandeling voor algemene ontspanning met speciale aandacht voor mijn onderrug.

Poedelnaakt onder Indische man met snor
Een half uur later lig poedelnaakt op een grote mat. Boven op mijn rug staat een Indische man met snor. Met zijn armen houdt hij zich vast aan een touw dat uit het plafond komt. Ik krijg een voetmassage. Met lange halen masseert hij mijn rug. Waarom wijkt mijn vakantieverhaal af van die van mijn vrienden die terugkomen uit Thailand met verhalen over massages door fragiele vrouwtjes?
Mijn masseur ‘Rawi’ geeft mij een full body voetmassage. Hij heeft me ingesmeerd met een onwelriekende olie. Ik ben zo glad als een aal. Met zijn verweerde voeten masseert hij mijn spieren, organen en chackra’s. En eerlijk gezegd dat doet hij goed, erg goed.
Daarna doet hij de hele massage nog eens over met zijn handen. Ik val in slaap. Ik word wakker van een rinkelend geluid.
Er staan twee jongens met een ketel met kokende olie aan mijn voeteneind. Rawi is nergens meer te bekennen.

Kokende olie over mijn rug
De jongens leggen in gebrekkig Engels uit dat ze mijn zere rug gaan behandelen. Een zakje kruiden wordt in de kokende olie gedompeld en wordt het komende half uur op mijn rug gedrukt. Maar voordat ze beginnen raken ze met twee vingers mijn rug en kussen deze vingers. Alsof ze een hogere macht tot zich roepen alvorens mijn speelveld te betreden. De behandeling is prettig. Behalve dat ene moment toen ik het uitkermde omdat het zakje kruiden te snel van de kokende olie op mijn huid ging. ‘Mijn rugklachten’ zullen nu wel zeker tot 2033 wegblijven.

Even later loop ik in een trance en in een groene linnen badjas, voorzien van dr. Franklin logo, over het oord. Zo zullen Hester en ik hier nog een paar dagen rondhobbelen.
Ik geloof niet dat we hier een beter mens zullen worden, maar onze Hollandse stress raken we hier zeker wel kwijt.

Verlossende pot strandvoetbal
We zijn hier nu al drie dagen. Ik begin onrustig en vervelend te worden. Zelfs de Yoga klas van de Yoga goeroe Shiva kan dit niet verhelpen.
Vanmiddag op het strand kwam de verlossing. Samen met Spanjaard Jose en paar local boys heb ik een keiharde pot strandvoetbal gespeeld. Heerlijk daar kan geen Ayurveda tegen op.

Poepende en pijpende Indische mannen op het strand
Het strand is overigens om meerdere redenen erg interessant. Daar waar de meeste stranden bezaaid liggen met schelpen of zeewier, ligt dit strand hier bezaaid met poep; mensenpoep. Ongelofelijk veel poep in verschillende kleuren en maten. Hoe komt die poep hier, vroeg ik me af. Het antwoord kwam nog dezelfde middag, toen een locale visser zijn ‘Mahadma Ghandi – lendedoek op zijn enkel liet zakken, hurkte en in het volle zicht van alles en iedereen zijn onverteerde voedsel eruit drukte.

En alsof dat nog niet alles is, zagen we even later twee Indische jongens elkaar oraal bevredigen. Homosexualiteit is bij wet verboden in India. Maar sexueel contact tussen homo en heteroseksuele mannen is gangbaar in India. Dit wordt gedoogd, omdat de man hier pas trouwt vanaf zijn 24e jaar. En sex is voor ongehuwde vrouwen verboden en wordt niet gedoogd. Dus vandaar het geflikvlooi tussen mannen in het openbaar.
Welkom in India.

Het blijft cultuurschokken hier.

Culture shock it is!

" Ik ga op vakantie naar India, want ik ben wel weer eens toe aan een cultuurschok. En als je die ergens kunt krijgen dan is dat wel in India." Ik hoor het mezelf nog zeggen tegen al mijn vrienden en bekenden die ik voor mijn vertrek nog sprak.

Ik lig uitgeput op mijn hotelkamer. Hester lakt haar teennagels. Nog geen twintig minuten geleden biggelden bij haar tranen over haar wangen, omdat ze al het leed in de straten van Mubai niet kan handelen. We hebben vandaag, de eerste dag na aankomst, een wandeling door het koloniale deel van de stad gemaakt. Daar waar ook ons hotel staat. De wandeling heeft een haast verpletterende indruk op ons gemaakt.
Het is haast onmogelijk samen te vatten wat ik er heb gezien, gehoord, geroken en gevoeld.

ZIEN
Ik zag vooral uitingen van armoede; oneindig veel daklozen liggend op de straten. Waar ik ook keek, ze lagen overlag zelfs naast de stoffige verbindingsweg van het internationaal vliegveld tot aan de binnenstad.
Eigenlijk begon de armoede vannacht al op het vliegveld. Zodra we in de tata-taxi (model jaren 50) stapten staken bedelaars hun handen hoopvol door de openstaande ramen naar binnen.

RUIKEN
Het waren dezelfde ramen die de verstikkende geur van de stad binnenlieten; een penetrante lucht. Alsof Mumbai al haar afval in de buitenwijken aan het verbranden was. En die geur werd alsmaar sterker naarmate we dichter bij het hotel kwamen. Als dank voor de stank, scheidt mijn neus al 24 uur een overdreven hoeveelheid slijm af.
Tot zover het ruiken, terug naar het zien.

Het hotel staat, zoals hierboven beschreven in het koloniale deel van de stad. Dat klinkt echter beter dan het is. Al het koloniale is vervallen. De statige panden van weleer zijn sinds het vertrek van de Britten uit India niet meer onderhouden, evenals de straten en de verlichting. Alles is stoffig en oogt grijs; de gebouwen, de straten, het afval op de straten, de lucht, de bomen, de straatverkopers etc.
Dit geldt niet voor de de Hindoestaanse Indiers. Zij brengen met hun bonte gekleurde gewaden het contrast aan in straatbeeld. Zij zien er zo kleurrijk uit, dat zelfs mijn hippe regenboog sneakers erbij vergrijzen.

VOELEN
De Islamitische Indiers zijn echter niet kleurrijk gekleed. In het overbevolkte gebied rondom het centraal station - Chhatrapati Shivaji Terminus - domineren de moslimmannen het straatbeeld. Ze dragen allemaal dezelfde witte jurken en witte hoofddeksels. In de naar pis en diaree ruikende voetgangerstunnel bij het station lopen ze ons met honderden tegemoet. Erg intimiderend. Geen enkeling van hun gunt ons een vriendelijke blik. Hester wordt denigrerend of verlekkerd door hen aangestaard.

KOUD UIT AMSTERDAM
Het zijn de bedelaars, de daklozen en de afkeurene blikken van de Moslims die mij deze stad als een bedreiging laten voelen; als een intimidatie. Ik voel me niet welkom in deze stad. Ik ben op mijn hoede, ben gestrest. Het klinkt belachelijk, maar ik moet hier overleven, ik voel me ook verantwoordelijk voor Hesters veiligheid. Mumbai jaagt me op. Ik had niet verwacht dat ik met mijn reiservaring naar verre vreemde arme landen nog zo onder de indruk kon raken van zo'n dergelijke omgeving. Ik maak mezelf wijs dat het zo heftig is omdat we koud uit Amsterdam in Mumbai zijn belandt.

AMBASSADEUR
Ik snak naar rust, rust, rust en rust. Gewoon eventjes ergens kunnen zitten om alle indrukken te kunnen verwerken en met Hester te kunnen delen. Maar waar?
Ik herinner me dat ik tijdens deze urendurende stadwandeling, maar 1 plek heb gezien waar je rustig kan zitten. Maar dat is een plek waar ik sinds ik ooit begon met reizen uit principe niet naar toe ga: 'The Golden Arches'.
Maar de verleiding is deze keer te groot. De Mac heeft een rustig terras en hek met bewakers die ons kunnen beschermen tegen de bedelaars en moslimmannen. Ik overweeg om m'n principes dan maar voor een keer overboord te gooien?

CULTUURSCHOK
Het terras voelt als een verademing; een stukje Westers grondgebied; een enclave van rust en veiligheid; alsof we bij de ambassadeur zelf op bezoek zijn.
We eten een kip tandori variant van de bigmac. Door het sierlijke hekwerk bekijken we het hek het straattafereel, maar deze keer worden we met rust gelaten. Aan de andere kant van het hek - aan de kant van de drukke weg - voeren twee Hindoestaanse moeders en hun kinderen een theateract uit. Voor even zijn wij niet de deelnemers, maar de toeschouwers.
Voor het eerst besef ik me dat we op vakantie zijn. Dat Hester en ik midden in - de door mij zo gewenste - cultuurschok zitten.

Ik sta me zelf toe te ontspannen.

Ik voel geluk.


->
->


Een dag later wandelden Hester en ik naar het kantoor van India Airlines voor een ticket naar de ongerepte stranden. Het kantoor staat in een ander stadsdeel. Daar waar de gebouwen mooi zijn onderhouden, waar geen zwervers zijn, waar Indiers ons vol toewijding helpen met het vinden van de weg en daar waar wel andere reizigers zijn.
Wat een tegenstelling. Mumbai is fasicinerend.